مروری بر عفونت دستگاه ادراری در دوران بارداری

عفونت دستگاه ادراری در زمره یکی ازشایع ترین بیماری های عفونی است که در دوران بارداری روی می دهد. در دوران بارداری تغییرات فیزیولوژیکی و آناتومیکی متعدی ممکن است بروز عفونت را در زنان باردار افزایش دهند. عفونت ادراری می تواند علامتدار یا بدون علامت باشد. باکتریوری بدون علامت منجر به پیشرفت سیستیت یا پیاونفریت می شود. باکتری های گرم منفی مثل Klebsiella pneumonia, Escherichia coli Proteus, Providencia species, Pseudomonas aeruginosa, Enterobacter و Serratia شایع ترین عامل اتیولولوژیک هم در عفونت علامتدار و هم در عفونت بدون علامت دستگاه ادراری می باشند. تکنیک کشت کمی (Quantitavie culture technique) به عنوان استاندارد طلایی برای تشخیص عفونت ادراری در نظر گرفته شده است. عفونت های درمان نشده دستگاه ادراری ممکن است منجر به مرگ و میر مادری و نوزادی قابل توجهی شود از اینرو درمان درست و مناسب بر اساس کشت ادرار وگزارش های حساسیت آنتی بیوتیکی اهمیت خیلی زیادی دارد. همچنین بررسی بی خطر بودن داروها در دوران بارداری مهم است. آنتی بیو تیک هایی مثل نیتروفورانتویین، تری متوپریم و سفالکسین داروهای انتخابی مناسب برای درمان می باشند. مقاومت میکرو ارگانیسم ها به آنتی بیوتیک هایی که معمولا" تجویز می شوند چالش انگیزترین عامل برای درمان می باشد بنابراین قبل از متوقف کردن درمان آنتی بیوتیکی، محرزشدن ریشه کن شدن کامل ارگانیسم پاتوژن برای پیشگیری از عود عفونت دستگاه ادراری ضروری می باشد. بهداشت مناسب و کافی و اقدامات احتیاطی گوناگون نیز ممکن است به پیشگیری از عود عفونت دستگاه ادراری کمک نمایند.